Hoe sta jij in het beeldscherm gebruik? De opmars van de digitalisering?
Leef je daarin nog op je eigen voorwaarden of ga je mee in wat er van je verwacht wordt?
Ze vroeg het aan ons tijdens het dansen
Ik stond alleen in mijn woonkamer en nam online deel aan de dansgroep, waar ik voorheen elke vrijdag fysiek naar toe ging.
Na een tijdje indansen, zei ze; Als je wilt, kom dan naar het scherm, en dans met iemand anders. Als dat niet is waar je behoefte aan hebt, doe het dan niet.
Het was schijnbaar geen voorwaarde, maar leek het nou zo of klonk het toch ietwat voorwaardelijk?
In mij raakte het in ieder geval een diepere laag. Ik voelde een grote NEE.
NEE, ik wil niet met iemand dansen met een scherm ertussen.
En die NEE gaf ik de ruimte in de dans.
Ook al begreep ik dat de lerares probeerde ons samen te brengen. Te verbinden.
Schijnbaar onvoorwaardelijk
Neee. Het is nl. de voorwaarde die me – schijnbaar onvoorwaardelijk – al weken lang achtervolgd. Om meer en meer digitaal te gaan en op die manier contact te maken. Het hoeft niet, maar het wordt wel vriendelijk – lees dringend – verzocht.
En ik had me er de laatste weken al meer dan me lief was mee ingelaten, mijn eigen voorwaarden daarmee verlatend.
Ik deed concessies aan de waarden van anderen; je ervaart eigenlijk net zoveel contact, het maakt niet zoveel uit met offline, op die manier is er tenminste contact mogelijk en kunnen dingen doorgaan, etc.
Maar nu hier, eerlijk in de dans voel ik dat dit voor mij helemaal niet zo geld. Ik vind het van een absoluut andere orde en feitelijk heb ik er helemaal niks mee.
Al stoeiend in het ritme staccato leefde ik mijn nee op een vechtlustige manier.
Eigen Waarden
Tot ik weer contact maakte met mijn eigen – waarden. De waarden van EENVOUD, PLEZIER, LIEFDE.
Ik nam ze mee in de dans en dacht aan de Rode Tent die ik voor die avond opgetuigd had waarbij ik er opnieuw voor gekozen had deze fysiek plaats te laten vinden.
En wat voldeed dat weer aan een behoefte! Aan het eind van de bijeenkomst hoorde ik ons zeggen:
de spiegeling van het kaarslicht in het gesmolten kaarsvet 3 baarmoeders in een cirkel handen vast, hoofd laten rusten We zijn er nog, we gaan niet weg The spirit ain’t going anywhere We laten ons niet gek maken verzachtingVerbinding
