Babochka

Geloof jij het nog? In een mooie wereld en een goeie afloop?

Ik moet je zeggen dat dat voor mij een tijdje niet zo gold. Ik zag een doemscenario van beperking van vrijheid, verplichte vaccins, track en trace systemen voor me die ons weg halen bij ons Oorsprong-kelijk zelf.

En vanuit het gevoel daar niks aan te kunnen veranderen anders dan uit ‘de programmering’ te blijven, had ik me erbij neer gelegd, om ondertussen mijn vrijheid maximaal te beleven. Maar afgelopen week en tijdens de dans ontstond er een ander inzicht.

Je moet er doorheen zien en er voor KIEZEN erin te geloven, had iemand de avond ervoor gezegd.

Dit had ik toegepast op mijn persoonlijke situatie, die mij behoorlijk uitdaagt er niet langer in te geloven.

Maar door mijn aandacht te verleggen, geen enkele emotie aan de uitdaging te geven (ook al loopt mars retrograde en wordt je daar JUIST toe uitgedaagd) kon in shiften in perceptie en het mooie zien, door de uitdaging heen.

Ketut, de Balinese healer uit Eat, Pray en Love helpt me daar op dit moment – in de geest – mee, door me steeds te herinneren; ‘smile to your liver’. En dat is wat ik dan doe. Want de lever is de plek waar boosheid, agressie, etc huist. Die emoties waar mars mee aan de haal gaat en waar je de strijd tegen hoe het is mee aangaat.

Ook in de dans voelde ik dat gebeuren. Ik kon een pad voor ogen houden waarop zich van alles ontvouwt en waarop het hoogst waarschijnlijk nog een graadje erger wordt, maar waar ik een geloof onder uitzet van de goede uitkomst.

Waar ik met vertrouwen in ga staan. Ik GELOOF erin dat het goed komt.

Dit geeft me een gevoel van rust, van vertrouwen, van het aan te kunnen, van macht en kracht.

Hoe is dat voor jou?

Vervolgens nodigde het me uit dieper te kijken.

En dus trek ik me een zondag terug om naar binnen te reizen en het nodige werk te doen. Waarna ik vanuit heelheid en kracht terug keer. Ready tot roarr.

Ik kom erachter dat ik tot waanzin wordt gedreven, maar me daar niet in laat gaan. Het is dus een persoonlijke uitnodiging om uit de waanzin te blijven. Om sane te blijven in een insane world.

En daar waar de persoonlijke haakjes zitten om wel in de waanzin te gaan, doe ik mijn eigen proces werk.

En ik zie waar het vandaag komt, waar het aan kan haken. En door daar mijn bewust zijn te brengen en in aanwezig te raken, weet ik dat ik weer naar buiten kan reizen en zich daar een andere werkelijkheid zal ontvouwen.

Ook reis ik terug naar de paar dagen voor de conceptie, waar ik zie dat ik voortkom uit oneindig bewustzijn, en vandaaruit bij mijn ouders kwam, die precies de juiste rol in het script hebben gespeeld. En ik voel hoe het geloof zich vanaf de Oorsprong onder mijn leven ontvouwt.

Vervolgens open ik mijn ogen en als ik na enige tijd op mijn social media kijk, is het eerste wat ik zie een live opname van de vrouwenmars in Utrecht. En ik realiseer me; dit is mijn bijdrage aan deze dag; Een transformatie vanuit stille kracht.

Dan ga ik met de hond naar buiten. Na een tijdje loop ik met haar het park in, maar in tegen stelling tot altijd, volgt ze niet. Dat verbaast me niet, want er is een concert gaande en dat is te druk voor haar. Als ik na een tijdje terug loop naar de plek waar ik haar vermoed, zie ik iemand die in paniek vraagt of dit mijn hond is, want ze loopt al 10 minuten te zoeken. Zelf houdt ze haar hond angstvallig aan de lijn. Volgens mij zijn het er pas 3, maar tijd is relatief. Ik kijk ook al 10 minuten naar haar uit, antwoord ik rustig vanuit vertrouwen. Dus ik ben blij dat ik haar hier vind.

En zo wandel ik mijn zijnskracht en vertrouwen de wereld in.

Even later vlij ik mij in het gras, en voel me de ver-word-ing van het geloof in mezelf. Daar waar het allemaal begint.

Dan loop ik naar huis, en maak een golden milk. Een van de vele krachtvoeding die ik op dit moment tot me neem. Zodat ik mij kan sterken tot op het bot. Want dat voelt nodig.

Geloof jij nog in een mooie wereld? En wat is daar voor nodig?

Ik lees het graag in de reacties.

Wil jij het ook weer laten stromen in je leven, ongeacht de omstandigheden?

Kom dan naar de Rode Tent op 17 september, als onderdeel van 4 x die gewijd zijn aan de elementen. Te beginnen met het element water; laat het stromen.

Je bent van harte welkom.

Aanmelden kan door een mail te sturen naar info@babochka.nl

Ik zie je graag.

Lfs,

Natasja

 

 

 

The relation with your mother, is the motherhood of all your relations

Ik kan het niet mooier vertalen in het Nederlands. Soms spreekt Engels gewoon beter voor zich.

Als je relatie met je moeder om wat voor reden dan ook minder goed is, heeft dat zijn uitwerking op al je relaties. De conditionering die tussen jou en haar staat, speelt zich uit in het contact met anderen.

Zelf ondervond ik dat ook. Niet alleen ging ik om die reden heel lang liever met mannen om (ook al doen zij net zo goed mee in dit verhaal), als het erop aan kwam kon ik nét niet die verbinding met vrouwen ervaren.

Onbewust was ik altijd op zoek naar mijn moeder. Door vrouwencirkels te organiseren begon ik vrouwen meer te begrijpen, toe te laten, in essentie te zien en ik begon mijn eigen moederwond te helen. Maar er bleef altijd een stukje haperen. Tegelijkertijd was ik met regelmaat het onderwerp van projectie vanuit conditionering die vrouwen zelf hadden met hun moeder.

Na een transformerend weekend met een mastermind coach, kon ik voorbij gaan aan het punt waar mijn eigen conditionering ontstaan is. In mijn geval in de baarmoedertijd. Door voorbij te reizen aan het moment waarop het trauma ontstond kon ik weer contact maken met mijn heelheid, en veranderde mijn perceptie. Ook al was ik slachtoffer geweest, voelde ik mij geen slachtoffer meer en kreeg ik oog voor al het andere dat er ook was.

Na een prachtig weekend met Anna Verwaal besloot ik dat ik nog iets belangrijks te doen had om de cirkel rond te maken. Ik wilde een gesprek met mijn moeder voeren. We probeerden dit al geruime tijd van de grond te krijgen, maar nu zat er echt een drive achter, en kwam het ervan.

Mijn moeder had de laatste jaren nog wel eens wat verwijten van mij gehad, dus waarschijnlijk had ze niet heel erg uit gezien naar een gesprek met mij, en ontweek ze dit liever.

En toch wilde ook zij afspreken. Ik reed achter haar aan naar een lunch gelegenheid (omdat ik later rechtstreeks door moest rijden), en voelde hoe zij zich roerde. Hoe het van haar gevraagd werd de volwassene te zijn in relatie tot mij.

‘Rijd jij maar voorop’ had ze gezegd.

‘Dat kan niet mam, want ik weet de weg niet’, had ik geantwoord. Zij had immers voor ogen waar we gingen lunchen in haar woonplek. Het werd van haar gevraagd de leiding te nemen, ook al had ik het voortouw genomen in het maken van de afspraak.

De laatste keer dat ik haar confronteerde met het trauma dat tussen ons in stond, was zij het die om aandacht had gevraagd voor haar emoties en had ik haar getroost. Dit keer wilde ik gehoord worden in hoe het voor mij was geweest.

Mijn moeder deed aan de hand van mijn vragen haar verhaal. Een verhaal waarvan bleek dat ik het had ingevuld, groter gemaakt, conclusies aan verbonden. Een verhaal wat afstand had gecreerd tussen haar en mij.

En nu, in alle eerlijkheid, konden wij ons kwetsbaar opstellen. We bleven in contact door het pijnlijke voorval heen. Voorbij oordeel en afwijzing. Ik hoorde haar aan en kwam tot rust.  Mijn moeder zag in wat het voor mij betekent heeft en nam haar verantwoordelijkheid.

Bijzonder was dat er in de tussentijd een aantal keer dezelfde man heen en weer liep langs het raam. Hij deed mij denken aan mijn ex die deze moederwond had bloot gelegd.

Gedurende het gesprek gaf ik mijn moeder alle verhalen prijs waar ik de laatste jaren in stilte mee had geleefd. Ik realiseerde me dat ik in de baarmoeder 1 groot geheim voor de buitenwereld was geweest en dat ik zelf ook de nodige geheimen met me mee getorst had. Het was een opluchting ze met haar te delen.

Na afloop gaf ze me een dikke knuffel en liet ze me weten vaker af te willen spreken om bij te kletsen.

In die fysieke omhulling voelde ik voor het eerst mijn moeder. Toen ik weg reed werd ik me heel sterk bewust; ‘she has been there all along’.

Mijn moeder was er al die tijd voor me geweest. Alleen had er een verhaal tussen gestaan.

Het raakte me diep.

Ik was voor het eerst kind geweest van mijn moeder en kon haar liefde voor mij ontvangen.

Wat een energie bracht dat.

En dat de relatie met je moeder, het moederschap van al je relaties bepaalt, heb ik daarna sterk mogen ervaren.

In al mijn contacten werd een nieuwe verbinding gelegd, vanuit een andere perceptie.

Niet in de laatste plaats met mijn eigen dochters. Maar ook met mijn vader en broer. En daarna met al mijn andere relaties.

Hoe is de relatie met jouw moeder? Ben jij nog in de mogelijkheid een gesprek met haar te voeren? Zijn er nog dingen die tussen jou en haar instaan, waarvan het fijn zou zijn ze te bespreken?

Misschien kun jij er ook baat bij hebben een gesprek te hebben.

En als die mogelijkheid er niet meer is, weet dan dat je altijd energetisch contact kunt maken met haar energie om je hart te luchten.

Want de relatie met je moeder ligt aan de basis van al je relaties.

Nu de cirkel voor mij rond is, organiseer ik ook weer ronde cirkels dit najaar.

Je bent welkom bij de Rode Tent en de Rite of the Womb.

 

 

 

Deze week leerde ik over de kracht van de keuze.

Dit kwam door een besluit wat mijn jongste dochter nam; ze wilde stoppen met het eten van suiker. Ik besloot haar hierin te ondersteunen en eraan mee te doen. Ook omdat ik het al een tijdje overwoog voor mijn eigen gezondheid, en het ook wel belangrijk vind om het niet meer tot me te nemen.

Echter, het blijkt dat zij er in praktijk veel minder moeite mee heeft dan ik. Terwijl zij een veel grotere snoeper is. Ik voel met regelmaat mijn zoetbehoefte en de aandrang om daarin te voorzien met de lekkere dingen die ik voorheen at.

Zij voelt die zoetbehoefte niet zo en het gaat haar prima af om suiker te laten staan.

Het verschil tussen haar en mij en is dat haar besluit begon met een keuze. Die ligt er bij mij niet aan ten grondslag. Ik heb er niet echt voor gekozen.

Vanuit een keuze neem je een andere mindset aan, waardoor dingen al makkelijker zijn. Als je die keuze niet ten diepste gemaakt hebt, rolt het proces over je heen, zonder dat je er een bedding voor gecreëerd hebt, is mijn ervaring.

Ik voel dat het andersom ook wel werkt, en het bij mij uiteindelijk ook beter zal worden, de zoetbehoefte af zal nemen en ik zonder suiker kan blijven. Maar ik zal er nooit het trotste besluit van mijn eigen wil onder voelen.

Het trotste besluit van je eigen wil maakt dat het gaat stromen, en dat het pad zoals jij het voor jezelf wenst zich ontvouwt.

Vanuit een keuze ga je de uitdagingen makkelijker uit de weg, omdat je gefocused bent op je doel. En bereik je makkelijker resultaat.

Zo koos ik gister voor plezier. Omdat ik me niet langer in wil laten met de zwaarte om mij heen, die aanhaakt op mijn eigen zwaarte. Want ook al leven we in een rare wereld, kan ik daar altijd nog voor kiezen.

Dit plezier zag ik weerspiegeld in de dolfijn die deze week in de haven van Amsterdam kwam zwemmen. Het dier kwam zijn frequenties in de wateren van heilig Mokum brengen, ondanks de bezorgdheid waarmee het werd omgeven. Het had een missie.

En toen het klaar was ging het weer naar de open zee.

De vrijheid tegemoet.

Waar kies jij voor vandaag?