Ik loop langs de vloedlijn met onze hond. Het is een heerlijke dag zo net na de winterse periode; droog, fris maar niet koud, een prachtige lucht, mooi licht en weinig mensen.
Op weg naar het strand zag ik een riedel herten boven op het duin en even later een kudde wilde paarden. Mijn dag kan niet meer stuk.
Er komt een rust over me heen terwijl ik hier loop en de hond uitgelaten rond zie rennen.
Emoties
En dan wellen ze op, de tranen.
Ik laat ze de vrije loop gaan. Het maakt me niet uit of iemand ze ziet of niet. Het zijn mijn tranen en ze willen nu de ruimte. Ik nodig ze uit er hier te zijn, in mijn herberg. Of kennelijk voelden ze zich al welkom door zich aan te dienen. Het is er de plek, tijd en ruimte voor.
Er is een persoonlijke situatie in mijn leven die me met regelmaat verdriet doet, en af ten moeten ze er gewoon even uit, de tranen.
Ik denk aan de situatie en de mogelijkheden van wat ik kan doen en vraag naar boven ‘Laat me de weg zien’.
Meteen valt het antwoord bij me binnen;Verder lezen